تقریباً در سطح جهانی پذیرفته شده است که دانشگاه‌های ما باید خود را با دنیایی که در آن زندگی می‌کنند سازگار کنند. خواه این سیاست دولت در مورد هزینه‌ها، برگزیت، TEF، دفتر دانشجویان، انتظارات هزاره‌ها، رقابت بین‌المللی، یا فرصت‌های ارائه شده توسط جدید باشد. دانشگاه ها خود را درگیر سیل تغییرات خارجی می بینند که باید به آن واکنش نشان داده و تطبیق دهند.
البته، دانشگاه‌ها همیشه سازگار شده‌اند، یاد گرفته‌اند و پیش‌روی کرده‌اند - این اساس تحقیقات دانشگاهی و قلب قدرت بخش است. در سراسر آموزش عالی، دانشگاه ها در حال ارائه دوره های جدید، جذب دانشجویان جدید و نوآوری در نحوه کار خود هستند. اما اکثر رهبران دانشگاه ها - حداقل در خصوصی - اعتراف می کنند که دانشگاه ها این کار را تقریباً به سرعت یا با اطمینانی که می خواهند انجام نمی دهند.
ریسک ها بیشتر از هر زمان دیگری است. دانشگاه‌های بریتانیا اکنون در محیطی فعالیت می‌کنند که بسیاری از (و نه همه) ویژگی‌های یک بازار را دارد. آنها برای دانش آموزان رقابت می کنند، برای کارکنان رقابت می کنند، برای بودجه تحقیقاتی رقابت می کنند، برای رتبه بندی جدول لیگ رقابت می کنند، برای جوایز TEF رقابت می کنند.
به درستی یا نادرست، پویایی رقابتی اینجا باقی مانده است. حتی اگر هزینه های دانشجویی همانطور که برخی از سیاستمداران از آن حمایت کرده اند لغو شود، تصور اینکه دانشجویان وضعیت جدید خود را به عنوان مصرف کنندگان آموزش عالی کنار بگذارند و به نقش سابق خود به عنوان دریافت کنندگان قدردان از هر دانشگاهی که انتخاب کرده اند بازگردند دشوار است. آن جن خاص خیلی دور از بطری است که نمی توان دوباره آن را گرفت. به طور مشابه، بازار جهانی آموزش عالی در حال حاضر آنقدر بزرگ و متحرک است که نمی تواند چیزی غیر از رقابت بسیار زیاد باشد.
صداهایی وجود دارد - از جمله برخی از افرادی مانند من که به این بخش مشاوره می دهند - که استدلال می کنند که پاسخ به بقا در این دنیا این است که دانشگاه ها بیشتر «تجاری» شوند. من مخالفممطمئناً پاسخ این است که آنها باید بیشتر «دانشگاه گونه» شوند - بر روی آنچه در آن خوب هستند تمرکز کنند و بر چیزهایی که آنها را متفاوت می کند تأکید کنند.
دانشگاه ها در بهترین حالت خود مبتکر، ریسک پذیر و پیشگام هستند و این ویژگی هاست که باید به منصه ظهور برسد. اغلب، تجربه من این است که رهبران دانشگاه ها مشتاق توسعه مؤسسات خود هستند، و کارکنان دانشگاهی و حرفه ای به طور یکسان در آرزوی ارائه بهترین آموزش و تحقیق هستند. و با این حال، اغلب آنها با سرعت آهسته حرکت می کنند و در به دست آوردن فرصت های جدید تا آنجا که ممکن است شکست می خورند. به نظر می رسد اینرسی نهادی، حکومت بر اساس رضایت و توانایی ذینفعان فردی برای توقف پیشرفت، همگی نوآوری را خفه می کنند.
رهبران سازمانی برای «شبیه شدن به دانشگاه» باید بر سه ویژگی کلیدی تمرکز کنند تا اطمینان حاصل شود که دانشگاه‌هایشان سازگار و موفق هستند:
- ارتباط . اگر قرار است دانشگاه ها پیشرفت کنند، باید با جوامعی که در آن وجود دارند مرتبط باشند. چنین دیدگاهی اغلب به عنوان یک دیدگاه تقلیل گرایانه تلقی می شود، اما در واقع برعکس است: به دور از اینکه پیشنهادی باشد که دانشگاه ها باید صرفاً به عنوان مربیان بازماندگانی که در شرف ورود به بازار کار هستند عمل کنند، به این معنی است که آنها باید اهمیت خود را به عنوانسازندگان انتقادی دانش و سرمایه انسانیخواه آنها در حال درمان بیماری باشند، به دنبال راه حلی برای درگیری های جهانی، اختراع فناوری های نانو، یا توسعه درک ما از ادبیات، باید مرتبط باشند و مایل به تعامل با جامعه باشند تا نشان دهند که چگونه است. ارتباط واقعی می‌تواند به معنای تغییر اساسی برای برخی باشد - برای مثال، مدل‌های انعطاف‌پذیرتر، آموزش ترکیبی، یادگیری در حین کسب درآمد و مطالعه بلوک.
- تعالی . این دانشگاه هایی هستند که در کاری که انجام می دهند خوب هستند که پیشرفت می کنند. تعالی در توسعه دانش و الهام بخشیدن به فراگیران برای همه ضروری است. این به همان اندازه برای یک گروه تحقیقاتی راسل صادق است که برای گروه پس از 92 متمرکز بر کاربرد عملی دانش - اگر آنها در کاری که انجام می دهند خوب نباشند، هیچ کدام موفق نمی شوند. در دنیای جدید، عالی بودن در تمام فعالیت‌های آکادمیک و حرفه‌ای بسیار مهم خواهد بود: به اندازه کافی خوب انجام نمی‌شود.
- چابکی . دانشگاه ها به طور سنتی در پاسخ به تأثیرات خارجی کند بوده اند."آهسته اما مطمئن" اغلب موتیف بوده است. اما سرعت تغییرات خارجی مطمئناً افزایش خواهد یافت. مؤسساتی که چابک هستند، توانایی تطبیق مداوم برای موفقیت را خواهند داشت. این ممکن است به معنای تغییر برخی از روش‌های ریشه‌دار کار باشد، زیرا دانشگاه‌ها توانایی پیشرو بودن را به جای پاسخگویی پس از رویداد ایجاد می‌کنند.
کار ما به این معنی است که می توانیم اسناد استراتژی دانشگاه را ببینیم. جالب است بدانید که چند نفر از آنها ادعای «متمایز بودن» دارند - اغلب با همان برنامه‌های بزرگ در مورد آموزش، تحقیق و تبادل دانش دنبال می‌شوند. شايد وجه تمايز واقعي نه از آنچه كه يك دانشگاه به دنبال انجام آن است، بلكه از روشي كه در آن انجام مي‌شود ناشي مي‌شود: آن‌هايي كه به طور مشخص در ارتباط، برتري و چابکي خوب هستند، ممكن است به خوبي ثابت شوند كه داستان‌هاي موفق آينده هستند.
پل وودگیتس یک متخصص آموزش در PA Consulting است که تغییرات نوآورانه را در دانشگاه ها برای کمک به تحقق اهداف دانشگاهی و تجاری طراحی و رهبری می کند. نسخه ای از این مقاله در ابتدا در PA Consulting Insights ظاهر شد.
گزارش PA Consulting's Innovation Matters را می توانید از اینجا دانلود کنید.
